"Gnomy Rozrabiają" i potwory z nadprzestrzeni dziecięcej wyobraźni

Wybrałem się dzisiaj z młodszą córką do kina na film "Gnomy Rozrabiają". Kolejna animacja dla dzieci twórców Shreka i pochodnych filmów. Czyli produkcja jakich wiele, ale coś jednak po tym filmie nie daje mi spokoju.

Zaczęło się jeszcze przed seansem.
Chciałem "popisać się" w kasie kina jaka mam rezolutną córcię i poprosiłem ją by sama powiedziała na jaki film chcemy bilety. A córa na cała salę woła:
-  Chce na film "Gnoje Rozrabiają"!
Panie w kasie, czekający i ja tez w śmiech... Ale, ale... Ja tak przy dziecku nigdy nie mówię. Nie mówię o innych osobach per "gnoje". A zwrot: "gnoje rozrabiają" bardzo źle mi się kojarzy.

Ale może tylko za bardzo roztrząsam problem i za dużo myślę o przeszłości moich dzieci.

***
Niestety sam film też nastawił mnie refleksyjnie w tej kwestii. Na ekranie para bohaterów (dziewczynka i jej szkolny kolega) oraz tytułowe gnomy dzielnie walczyli z potworami przechodzącymi z innego wymiaru. Ale wartka akcja i śmieszne gagi musiały iść w parze ze świadomością, że jest to historia dziecka ciągle zmieniającego dom, pozostawianego na całe dnie bez matki... Matki samotnej i zagonionej w pracy.
Film niby kończy się tzw "happy endem". Potwory z nadprzestrzeni zostają pokonane. Ale w realnym świecie łatwiej dziecku pokonać potwory z innego wymiaru niż odzyskać matkę.