Nieudana propozycja - jak z tym żyć i przeżyć

Już samo czekanie na ten telefon z Ośrodka Adopcyjnego (OA) czasem nas prawie wykańcza. Czekamy by się odezwał. I że usłyszymy propozycję, która będzie tą, na którą z takim utęsknieniem oczekujemy.
Niestety nie zawsze to co usłyszymy w OA jest zgodne z tym co zdążyło się narodzić w naszych wyobrażeniach. Pojawia się propozycja adopcji dziecka zdecydowanie starszego niż zakładaliśmy, dziecka obarczonego chorobami, o których nawet nie myśleliśmy lub obciążonego problemami, które budzą w nas strach.
Niestety może się zdarzyć, że ta wyczekiwana wiadomość z Ośrodka Adopcyjnego okaże się być propozycją, której nie jesteśmy w stanie przyjąć.

Jak już pisałem w notce pt.: "Ośrodek Adopcyjny. Obraz nędzy i rozpaczy" nam też dosyć szybko po zakończeniu kursu kwalifikacyjnego OA złożył pierwszą (i w przypadku tego OA jedyną) propozycję przysposobienia dziecka. Propozycję, której nie byliśmy w stanie przyjąć.
Muszę w tym miejscu przyznać się, że wydarzenie to bardzo źle na mnie wpłynęło. Niestety jest coś we mnie co sprawia, że przyczyn takich niepowodzeń zaczynam szukać po swojej stronie A fakt odmowy zaczął wywoływać u mnie myśl, że być może skrzywdziłem dziecko, które oczekiwało mojej pomocy...
Z perspektywy lat, a mija ich od tego wydarzenia już sześć oraz późniejszych doświadczeń muszę stwierdzić, że:
- Propozycja adopcji ośmioletniego dziecka w tamtej sytuacji była naprawdę trudna do przyjęcia.

A oto powody, dla których tak uważam:
1. Cały czas wtedy zakładaliśmy, że maksymalny wiek dziecka jakie moglibyśmy przyjąć to 5 lat. Propozycja adopcji starszego aż o 3 lata była dla nas kompletnym szokiem.
2. Przez cały kurs kwalifikacyjny uczestniczyliśmy w zajęciach z ludźmi, którzy oczekiwali na niemowlaka. Bardzo mało było o problematyce adopcji starszych dzieci. Może i w naszych głowach tliły się jakieś marzenia o maluszku?
3. W przypadku dziecka w tym wieku nie przysługiwałyby nam, żadne prawa do urlopu macierzyńskiego, a w tym wypadku nawet rodzicielskiego. A jest to w gruncie rzeczy bardzo istotne.
4. Dziecko pochodziło właściwie z bardzo bliskiego sąsiedztwa. Z tego samego miasta. Gdzieś w głowie była myśl, że niemal codziennie będziemy mijać miejsca, w których dziecko już bywało. Że niemal codziennie będzie ryzyko napotkania ludzi, którzy znają dziecko i dziecko ich zna. A szczególnie rodzinę pochodzenia.
5. Decyzję "kazano" nam podjąć w ciągu jednego dnia. Bo jak nie, to inni czekają... A wybaczcie... Podjąć decyzję o związku na całe życie w takim tempie? Już pisałem, że decyzja o adopcji starszego dziecka jest wg mnie jak wybór małżonka (patrz: TUTAJ). Mało kto decyduje się na związek małżeński po pierwszym spotkaniu, tak z dnia na dzień, po pierwszym telefonie od nowo poznanej panny/kawalera.

Cóż... Niestety dążenie do celu polega na tym, że po drodze trzeba pokonywać trudności. Trzeba czasem omijać przeszkody. Czasem podnosić się po bolesnym upadku. A z upadku najszybciej się podnosi gdy wspiera nas ktoś naprawdę bliski. Mąż żonę, żona męża... Jeżeli decyzję podjęliśmy razem to łatwiej będzie nam przyjąć także jej gorycz.
Tak... Jednomyślność w przypadku adopcji dziecka jest ważna nie tylko w przypadku decyzji na tak. Jeżeli naprawdę razem podjęliśmy decyzję o nieprzyjęciu propozycji z OA to łatwiej nam się będzie z tym pogodzić.
Gorzej gdy o odrzuceniu propozycji zadecydował strach lub niemoc decyzyjna jednego z małżonków. Wtedy trudniej się pozbierać.

Stąd moja rada skierowana do tych jeszcze oczekujących.
Zawsze bądźcie razem. W każdej decyzji i w każdej sytuacji. Razem pokonacie wszystkie przeszkody. Razem wstaniecie po każdym upadku.

Dziś po latach. Gdy już w naszym życiu pojawiły się tak długo oczekiwane dzieci. Mam coraz większą świadomość, że tamta decyzja o odrzuceniu propozycji z Ośrodka Adopcyjnego była nam w gruncie rzeczy potrzebna. Potrzebna by okrzepnąć. Uświadomić sobie swoje lęki i obawy. Przemyśleć kilka spraw. Przygotować nas do świadomej decyzji.

Do tego, że dziś mogę śmiało napisać, że:
Żadnej decyzji w swoim życiu nie żałuję.